Technieken pistoolschieten

Deze pagina is nog niet compleet, wordt vervolgd.

Zoals al is uitgelegd is de manier van vasthouden van een vuurwapen bepalend voor het resultaat. Het is van belang dat de schutter het geweer of pistool vrijwel moeiteloos en zo natuurlijk mogelijk vasthoudt. Lukt ‘m dat, dan wordt het overhalen van de trekker een stuk gemakkelijker. Of liever gezegd een stuk minder moeilijk. De trekkervinger moet zodanig om de trekker liggen dat deze rechtstandig naar achteren kan worden getrokken, zonder dat het wapen beweegt. Ook moet de schutter erop letten dat -terwijl het eerste vingerkootje de trekker langzaam naar achteren haalt, het tweede en derde kootje vrij van het wapen zijn. Het blijkt dus wel dat het afvuren van een wapen buitengewoon moeilijk is en in de praktijk niets te maken heeft met de kennelijke achteloosheid waarmee de schutters van het witte doek nog wel eens willen opereren.
Aan het schotbeeld op de schijf is meestal wel te zien welke fouten de schutter heeft gemaakt tijdens het overhalen van de trekker. Hier een aantal voorbeelden bij het pistoolschieten.
1. De wijsvinger trekt aan de trekker, terwijl de schutter ook z’n pols niet stijf genoeg heeft gehouden. De inslagen dus te veel over rechts.
2. Hier heeft de schutter bewust afgedrukt, en niet rustig gewacht tot het schot “vanzelf” afging. Een wijd verspreide inslag.
3. Allereerst houdt de schutter kennelijk zijn lichaam niet stil – het beweegt vertikaal. Ook blijkt de ademtechniek niet in orde en de algemene houding niet helemaal korrekt. Het kan tevens zijn dat de schutter vermoeid is.
4. Hetzelfde als bij 3, alleen beweegt het lichaam nu horizontaal. De schutter moet het pistool beter in de hand nemen.
5. Een typisch voorbeeld van keep/korrel in het zwart. Door het optisch bedrog – het oog neemt immers het verschil tussen de bovenkant van het vizier en de onderkant van de zwarte bal niet meer waar – hebben de schoten de neiging steeds hoger in de schijf te vallen.
6. De trekkervinger rust verkeerd op de trekker -waarschijnlijk niet meer met het eerste kootje, maar tussen het eerste en tweede kootje in. ’t Kan ook zijn dat de trekkervinger tégen het wapen ligt.
De trekkervinger haalt de trekker in één ononderbroken beweging naar achteren – en het schot gaat als het ware onbewust af. Belangrijk om tot een goede trekkertechniek te komen is de droogtraining. Droogtraining is de volledige serie handelingen om te komen tot het schot. Deze vorm van training eist echter wel een behoorlijk uithoudingsvermogen en nogal wat zelfbeheersing. De belangrijke faktor van het schieten ontbreekt namelijk: het schot en daarmee de hooggespannen verwachtingen van het geschoten resultaat. Tijdens de duur van het richten en op het ogenblik waarop het schot afgaat, moet de schutter er voor zorgen dat de korrel, “gestreken” is. De korrel dus in het midden van de vizierkeep met aan weerszijden evenveel wit – bovenkant korrel waterpas met de bovenkant keep.
Richt onder de zwarte bal met voldoende licht tussen de bovenkant van de keep/korrel en de onderkant van de bal. Concentreer op de korrel en nooit op de schijf. Alle schutters – en zeker de topschutters – zijn het er over eens dat het overhalen van de trekker het beslissende ogenblik van het pistoolschieten is. De schutter wijzigt op dat moment zijn statische houding -hij staat immers zo stil mogelijk, de schietarm bewegingloos – in een dynamische. Hij gaat zijn wijsvinger bewegen, en die simpele beweging, waar nogal wat kracht voor nodig is, beïnvloedt de opgelijnde stand van het wapen. Geen enkele faktor kan namelijk zo gemakkelijk de vizierlijn veranderen en daardoor een kogel doen afwijken. De druk op de trekker moet 100% zijn op het moment dat de vizierlijn zich zo nauwkeurig mogelijk met het doelwit op één lijn bevindt. Het schot zal dan ,,onbewust” afgaan, want een schutter kent maar zelden het juiste ogenblik waarop het schot afgaat. Heeft de kogel de loop verlaten, dan wordt het wapen nog enige tijd in dezelfde stand vastgehouden. Narichten noemt de schutter dat.